Me, myself and my car

In Mendoza aangekomen wilde ik toch wel graag de aconcagua zien. De hoogste berg buiten Azië. Aangezien deze op slechts 2,5 uur met de auto ligt besloot ik erheen te rijden. In het hostel nog 2 jongens gevonden die graag mee wilden. Geleidelijk aan stijgt de weg van 700m naar 3000m. Daar, vlak bij de grens met chili, ligt de ingang van het nationaal park Aconcagua. Vanuit daar kan een rondwandeling van een klein uur gemaakt worden naar het uitzichtpunt. Het is een reusachtige berg die niet alleen heel hoog is, maar ook behoorlijk breed. Even een paar weetjes:

- De berg is 6,961m hoog.

- De Aconcagua is de hoogste berg buiten Azië.

- De Aconcagua is een van de 7 summits.

- De gletsjer op de zuidhelling is 300 meter dik.

- De verticale rotswand aan de zuidkant is meer dan 1500 meter hoog en is hiermee een van de hoogste ter wereld.

- Het is de hoogste niet technische beklimming ter wereld.

- De beklimming duurt desalniettemin 2 weken door de benodigde acclimatisatie.

- De beklimming van de Aconcagua staat vanaf nu in mijn bucketlist.

Op de terugweg bleek dat we nog wat tijd over hadden. Dus besloten we een 'toeristische route’ te nemen. Deze weg, ruta 13, was op de kaart ongeveer even lang als de hoofdweg. Direct bij de afslag werd de weg onverhard. Dit was echter geen probleem. We hebben op weg van Salta naar Mendoza meerdere keren onverhard gereden. Onderweg kwamen we prachtige rotsformaties tegen. Vervolgens werd de weg alsmaar slechter, maar op dat moment waren we al op het punt terechtgekomen dat je zegt. 'we zijn nu al zo ver gekomen, we gaan niet terug. De weg zal echt niet nog slechter worden…’. Dat werd het dus wel. Uiteindelijk reden we meer over een uitgedroogde rivierbedding dan een weg. Vol met rotsen, hoge drempels, steile stukken en plassen.. Meerdere keren moesten we uitstappen om grote keien te verplaatsen, de auto te duwen of om met stenen een verhoogd pad te maken omdat anders de neus van de auto de grond in ging. Je begrijpt wel dat het niet echt opschoot en uiteindelijk begon het een race tegen de zonsondergang te worden. Deze race hebben we hopeloos verloren... Het laatste stuk was dus ook nog eens in het donker. Tegen het einde kwamen we toch nog een paar andere mensen tegen op de route. Die hebben ons (terecht) voor gek verklaard aangezien we in tegenstelling tot hun SUVs met een simpele sedan aan het rijden waren. Vervolgens kregen we ook nog eens te horen dat we voorbij een betonnen hek op een plek met veel afval voor niets moesten stoppen. Voor niets, wat er ook gebeurt, koste wat het kost, doorrijden… gelukkig niets gezien en we zijn veilig in salta aangekomen met een auto die wonder boven wonder nog heel was. Het heeft echter veeeeeeel langer geduurd dan gedacht. In plaats van de 1,5 uur via de normale route hebben wij er 7 uur over gedaan. Dus ben je ooit in Argentinië en denk je, laten we een alternatieve route nemen met de naam ruta 13… voordat je dat doet, doe het niet.

De volgende ochtend de free walking tour gedaan en ‘S middags vertrokken richting het noorden om via 2 nationale parken richting Córdoba te rijden. In het dorp huaco vlakbij de parken overnacht en de volgende ochtend vroeg naar ischigualasto gereden. In dit park, ook wel bekend als de maan vallei, zijn een aantal vreemde landschappen te vinden die buitenaards aan doen. Een voorbeeld zijn de nagenoeg perfect ronde rotsen. Daarnaast zijn er in het park veel overblijfselen van dinosaurussen gevonden. Bij de ingang voelt het alsof je jurrasic park binnenrijd. Het logo is er sterk door geïnspireerd en bij de ingang wordt de soundtrack afgespeeld.

Het andere park bestaat uit de talampaya canyon. Herkenbaar aan de rode nagenoeg perfect verticale rotswanden van 150m hoog. Alsof iemand met een scherp mes een stuk land heeft afgesneden. Na dit bezoek ben ik doorgereden. Ik was van mening dat ik voldoende tijd zal hebben om mijn volgende stop te halen. Ik heb me echter weer eens vergist in de afstanden waardoor ik na middernacht pas weer een dorp tegenkwam. Hier was echter geen hotel. Uit noodzaak dus maar bij een tankstation in de auto overnacht. De volgende ochtend door het gebrul van de vertrekkende vrachtwagens wakker geworden en mijn reis doorgezet naar Cerro Colorado. In dit dorp zijn vele goed bewaarde rotstekeningen te bezichtigen. Vervolgens ben ik naar la falda gaan rijden omdat daar een oud verlaten luxehotel te zien zou zijn. Helaas was er in verband met de kerstperiode geen bezichtiging mogelijk. Gelukkig was de andere attractie van la falda wel open. La Sierra cataratas. Een waterval bestaande uit 7 stromen. Erg mooi en dus was de stop in la falda niet voor niets. Na een korte lunch bij de watervallen via een onverhard bergpad richting Córdoba gecrossed om vanuit daar via de snelweg naar Rosario te rijden. De nacht doorgebracht in Rosario en ‘s ochtend snel de stad verkend. Daarna via een omweg op weg naar Buenos Aires. Een omweg omdat ik graag het palacio San Jose wilde bezoeken. De luxe villa van Justo José de Urquiza. Toen het gebouwd werd, de duurste privéwoning van Argentinië. En de eerste woning met stromend water. Eerder dan Buenos Aires, wat een dolksteek was voor de rijkelui uit de stad. Mooi paleis, met vooral Italiaanse invloeden. Groot stuk land eromheen met oa een franse tuin. Bijzonder is de kamer van de tragedie. De kamer waar Urquiza door zijn vijanden is geliquideerd. De weduwe heeft van de kamer een herdenkingplaats gemaakt. De kogelgaten (met huls) zitten nog in de muren. Daarnaast zijn er bloedsporen op de deur en stoel te zien.

Op weg naar buenos Aires kwam ik heel veel peajes tegen. Ik had niet meer zoveel contant geld en aangezien de peajes alleen met contant geld betaald konden worden was ik blut voor ik in Buenos Aires aankwam. Helaas worden de peajes nooit van te voren aangekondigd en dus had ik een probleempje bij de laatste twee peajes. Gelukkig was het bijna kerst en mocht ik met een 'feliz navidad’ gratis doorrijden. Zodoende kon ik na 2 weken eindelijk weer herenigd worden met Janneke!